Ο μικρός βοσκός και το σπήλαιο
Ήταν κάποτε ο Γιωργής που έβοσκε πρόβατα. Ο μικρός βοσκός πρόσεχε και αγαπούσε τα ζωντανά. Κάθε μέρα τα οδηγούσε σ’ ένα λόφο, κοντά στον ποταμό Αγγίτη για να φάνε τρυφερό χορτάρι και να ξεδιψάσουν. Το βράδυ, πριν τα βάλει στη στάνη, τα μετρούσε ένα ένα και τα καληνύχτιζε.
Ένα σούρουπο, όμως, την ώρα της επιστροφής, διαπίστωσε πως έλειπε ο Μαρά. Ξέρετε, επειδή ο Γιωργής αγαπούσε τα γράμματα, αλλά δεν μπορούσε να πάει σχολείο, έδωσε ονόματα στα πρόβατα. Το καθένα ξεκινούσε κι από ένα διαφορετικό γράμμα του αλφάβητου.
Ο Μαρά ήταν το πιο μικρό κριάρι του. Αδύνατο και λεπτοκαμωμένο, αλλά ατίθασο και περίεργο. Ήταν η αδυναμία του, αλλά τώρα δεν τον έβλεπε πουθενά! Με μιας, ο φόβος πλημμύρισε την καρδιά του! Τακτοποίησε όπως όπως τα υπόλοιπα και έφυγε τρέχοντας προς το λόφο.
Όλο το βράδυ, αν ήσουν εκεί, θα άκουγες τον Γιωργή να φωνάζει γεμάτος αγωνία:
- Μαααααρά! Μαααααρά! Πού είσαι, βρε ζουλάπι;
Κόντευε να ξημερώσει! Απελπισμένος ο Γιωργής, αποφάσισε να επιστρέψει! Τότε, ένα αδύναμο βέλασμα ακούστηκε από τα βάθη της γης. Γεμάτος χαρά, σκαρφάλωσε σαν αγριοκάτσικο το βράχο. Ναι! Μα, βέβαια! Πως δεν το είχε προσέξει τόσο καιρό! Μια χαρακιά πάνω στον βράχο! Ένα άνοιγμα που φαινόταν να οδηγεί κάπου!
Ο μικρός βοσκός και το σπήλαιο
- Μαααααρά! Εδώ, είσαι μικρό μου; φώναξε γεμάτος ελπίδα και άρχισε την κατάβαση.
Το πρώτο που αντίκρυσε ήταν το κριάρι! Όμως, τι ήταν αυτό, θεέ μου!
Ένα τεράστιο σπήλαιο γεμάτο σταλακτίτες! Χάλκινοι και γκριζοπράσινοι τεράστιοι σταλακτίτες. Και ο ποταμός να περνά ανάμεσά τους και να τους δροσίζει. Τι πανέμορφο μέρος! Τι καταπληκτικό! Τι αριστούργημα της φύσης ήταν αυτό! Προχώρησε με προσοχή, γυρίζοντας το κεφάλι πέρα δώθε, κοιτάζοντας μαγεμένος.
- Μααρά! Τι όμορφη σπηλιά! Ψιθύρισε. Πόσο σκοτεινή και φωτεινή ταυτόχρονα!
Ώρες καθόταν και μελετούσε το σπήλαιο. Κάποια στιγμή, μια νυχτερίδα πέρασε από δίπλα του! Ναι! Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισε! Πήρε τον Μαρά αγκαλιά, σκαρφάλωσε και βγήκε από τη χαραμάδα. Σκέπασε την είσοδο με κλαδιά, ώστε να μη φαίνεται, και πήρε το δρόμο του γυρισμού.
- Θα επιστρέψω κάποτε στο σπήλαιο του Μααρά, είπε δυνατά. Αλλά όχι σαν βοσκός!
Συγγραφέας: Γιώργος Παπαδόπουλος
Διασκευή: Αναστασία Δράκογλου
Ήταν κάποτε ο Γιωργής που έβοσκε πρόβατα. Ο μικρός βοσκός πρόσεχε και αγαπούσε τα ζωντανά. Κάθε μέρα τα οδηγούσε σ’ ένα λόφο, κοντά στον ποταμό Αγγίτη για να φάνε τρυφερό χορτάρι και να ξεδιψάσουν. Το βράδυ, πριν τα βάλει στη στάνη, τα μετρούσε ένα ένα και τα καληνύχτιζε.
Ένα σούρουπο, όμως, την ώρα της επιστροφής, διαπίστωσε πως έλειπε ο Μαρά. Ξέρετε, επειδή ο Γιωργής αγαπούσε τα γράμματα, αλλά δεν μπορούσε να πάει σχολείο, έδωσε ονόματα στα πρόβατα. Το καθένα ξεκινούσε κι από ένα διαφορετικό γράμμα του αλφάβητου.
Ο Μαρά ήταν το πιο μικρό κριάρι του. Αδύνατο και λεπτοκαμωμένο, αλλά ατίθασο και περίεργο. Ήταν η αδυναμία του, αλλά τώρα δεν τον έβλεπε πουθενά! Με μιας, ο φόβος πλημμύρισε την καρδιά του! Τακτοποίησε όπως όπως τα υπόλοιπα και έφυγε τρέχοντας προς το λόφο.
Όλο το βράδυ, αν ήσουν εκεί, θα άκουγες τον Γιωργή να φωνάζει γεμάτος αγωνία:
- Μαααααρά! Μαααααρά! Πού είσαι, βρε ζουλάπι;
Κόντευε να ξημερώσει! Απελπισμένος ο Γιωργής, αποφάσισε να επιστρέψει! Τότε, ένα αδύναμο βέλασμα ακούστηκε από τα βάθη της γης. Γεμάτος χαρά, σκαρφάλωσε σαν αγριοκάτσικο το βράχο. Ναι! Μα, βέβαια! Πως δεν το είχε προσέξει τόσο καιρό! Μια χαρακιά πάνω στον βράχο! Ένα άνοιγμα που φαινόταν να οδηγεί κάπου!
Ο μικρός βοσκός και το σπήλαιο
- Μαααααρά! Εδώ, είσαι μικρό μου; φώναξε γεμάτος ελπίδα και άρχισε την κατάβαση.
Το πρώτο που αντίκρυσε ήταν το κριάρι! Όμως, τι ήταν αυτό, θεέ μου!
Ένα τεράστιο σπήλαιο γεμάτο σταλακτίτες! Χάλκινοι και γκριζοπράσινοι τεράστιοι σταλακτίτες. Και ο ποταμός να περνά ανάμεσά τους και να τους δροσίζει. Τι πανέμορφο μέρος! Τι καταπληκτικό! Τι αριστούργημα της φύσης ήταν αυτό! Προχώρησε με προσοχή, γυρίζοντας το κεφάλι πέρα δώθε, κοιτάζοντας μαγεμένος.
- Μααρά! Τι όμορφη σπηλιά! Ψιθύρισε. Πόσο σκοτεινή και φωτεινή ταυτόχρονα!
Ώρες καθόταν και μελετούσε το σπήλαιο. Κάποια στιγμή, μια νυχτερίδα πέρασε από δίπλα του! Ναι! Μετά από πολύ σκέψη, αποφάσισε! Πήρε τον Μαρά αγκαλιά, σκαρφάλωσε και βγήκε από τη χαραμάδα. Σκέπασε την είσοδο με κλαδιά, ώστε να μη φαίνεται, και πήρε το δρόμο του γυρισμού.
- Θα επιστρέψω κάποτε στο σπήλαιο του Μααρά, είπε δυνατά. Αλλά όχι σαν βοσκός!
Συγγραφέας: Γιώργος Παπαδόπουλος
Διασκευή: Αναστασία Δράκογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου